Marjolein Engels
Praktijkervaring: 'Een uurtje zwemmen.'
Op een dinsdag had ik het genoegen om met mijn oma en een vriendin van deze mee te mogen zwemmen. Wekelijks nemen ze aan deze activiteit deel en gaan daarna boodschappen doen. Aangekomen bij het zwembad, samen met mijn oma en haar vriendin, viel mij een ding meteen op: deze waren in het zwembad zowel bij de medewerkers, als bij de anderen bezoekers bekent. In het bad zelf leek het wel een bijeenkomst voor vrienden.
Werd er nu een negatief event gedeeld in de groep, leken de anderen net een
motivatie team. Sterkende woorden, een goed gemeende raad, een compliment op
gedrag, of empathie door “Ach dat meen je niet” spraken de omstaande ouderen
uit. Ik werd helemaal in deze groep op genomen, net alsof ik al jaren met dezen
mij elke week deed treffen. Hun interesseerde het niet of ik nieuw was in de
groep, als ik maar gezellig mee deed kletsen en grapjes deed maken.
Aan veel zwemmen ben ik niet toe gekomen, maar
daar ging het tijdens het treffen eigenlijk niet om, het ging meer om het
elkaar eens te zien, bij te kletsen, elkaar te ondersteunen en een beetje in
het water te bewegen.
In dit uurtje heb ik deze ouderen als hechte groep
leren kennen, die door het uurtje zwemmen elkaar echt hebben leren kennen,
naast het vluchtige contact in het dorp, die niet te gesloten zijn om een
nieuwe gast te verwelkomen en op te nemen. De raad die zij mij hiernaast hebben
me gegeven is: “Ach kind, als je maar elkaar hebt, dan komt alles goed.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten